می گویند 

بسیار فتاده بود اندر غم عشق 

اما نه چنین زارت ! که این بار افتاد 

انبر بیارین  

درش بیارین 

با صدای شاد و پر انرژی حرف می زنم البته سرماخورده و تو دماغی. تو فیس بوک  عکس عوض می کنم لینک های شاد می گذارم کتاب های روانشناسی می خونم به خودم قول ها می دم نقشه ها می کشم حساب کتاب می کنم خلاصه دنبال یه راه فرارم. فرار از اینی که الان هستم و گریز به اونی که باید باشم .یه زمانی بودم. خودم بودم

خوبی این دیوار های چوبی اینه که وقتی می خوای بزنی به تخته لازم نیست کلی دنبال تخته بگردی کافیه دستتو دراز کنی!  

خانم همسایه پایینی بارداره. یه بچه دو ساله هم داره که هی باید دنبالش بدوه. امروز که خسته و کلافه اومده بود بالا بهش یه صندلی تعارف کردم و یه لیوان آب دادم دستش. خیلی خوشحال شد. با خودم گفتم چه خوبه همیشه یه نفر باشه که حال آدم رو بفهمه حتی برای چند دقیقه. 

می خوام برم سفر به یکی از شهر های اطراف. برا دو سه روز. می دونم تو این بی کاری شاید موقعیت خوبی نباشه اما واقعا بهش احتیاج دارم.  

هوای پرواز تو سرمه. می خوام پرواز کنم روی دریا ها و اقیانوس ها و برم یه جای گرم

عشق کار سختی است

آهنگ کولی رو گوگوش برای من خونده! 

به خودم می گم گاهی فقط با یه نفر آشنا می شیم که ازش چیزی یاد بگیریم یه درسی بهمون بده و همین. اما اعتقاد پیدا کردن به این حقیقت کمی سخته مخصوصا وقتی دوستش داری! 

اولش به چشم انداز آینده م شک داشتم. به چیزی که می دیدم. خودم رو: تنها. اما الان دیگه همه ی شک و تردید ها برطرف شده. ابر های توهم کنار رفته. آسمون حقیقت رو می بینم که چه بی رحمانه آبیه! 

همینه دیگه چه می شه کرد؟ دل به هر کس که سپردم دیدم راهش افسوس جدا از من بود  

دیگه هیچ تلاشی نمی کنم که این قصه پایانی داشته باشه...خسته ام از خیال بافی های هر شبم که لبخند به لبم می آورد و دلم رو گرم می کرد. می خوام بشم یکی مثل همه ی این آدمهای بی رویا. بی لبخند با یه دل سرد سرد

راحتی؟ راحتی؟

خوابم میاد اما  تختم رو پیدا نمی کنم. درست زیر پنجره بود. از پنجره که باز بود می شد صدای جوی آب رو شنید و درخت های سبز رو دید و آسمون رو هم اگر دلت خواست و اون پنجره که نور قرمز ازش پیدا بود. صبح ها رادیو رو روشن می کردم با صداش بیدار می شدم مثلا اما بعضی وقتها پر رویی می کردم و تا اخبار هفت و نیم هنوز تو رختخواب بودم. بازوهامو دور خودم حلقه می زدم و به معشوق خیالی م صبح به خیر می گفتم همونطور که شب تا سرم رو به سینه ش نمی گذاشتم خوابم نمی برد. می خواستمش خیلی. براش تو تختم جا داشتم .رو اون تخت کوچک یک نفره که زیر پنجره بود و به شوفاژ چسبیده بود گرم بود و دنج ته اتاق. خوابم میاد...همینجا می خوابم شاید صبح که شد دنبالش بگردم.تختم رو می گم

می دونم که خیلی تکراری و کلیشه ایه اما دلم تنگ شده 
برای تابستون های گرم وطن برای باد های گرمش که از شیشه ی ماشین می خورد به صورتم. نه اینکه بگی الان قدرشو می دونم ها نه. من از همه ی چیزایی که اونجا اکثر آدمها ازش شکایت می کردن لذت می بردم از تک تک روزهای چهار فصلش لذت می بردم.از خرید تو تره باز و سر و کله زدن با کارگرا٬ از قدم زدن تو خیابون شریعتی و بوق گاه و بی گاه ماشین ها از متلک های با مزه و بی مزه ی نوجوون ها٬ از نشستن تنهایی تو کافی شاپ ٬ از نیم ساعت منتظر شدن سر قرار با یه دوست بد قول٬ از دویدن دنبال اتوبوس و راننده های با معرفتی که وسط ایستگاه برام نگه می داشتن ...زندگیم هیجان داشت اون روزها. حرص می خوردیم.خوب همه می خوردن. دلمون شور می زد.اما به هر حال این دل تند تر می زد و این خوب بود.شوک هایی که وقت و بی وقت از بی نظمی و بی قانونی بهمون وارد می شد آدمو از افسردگی نجات می داد!خوشحالم که اومدنم به اینجا برای فرار از ایران نبوده. خیلی خوشحالم. اینجا بعضی روزها که هوا گرمه. به قول خودشون که می گن واو نایس ودر! اما برای من هیچوقت نایس نیست. درسته که روزی که گرم می شه می گم خدایا شکرت امروز دیگه سگ لرزه نمی زنیم. ولی خب نمی شه گفت چه هوای خوبیه. چون خوب نیست. فقط معمولیه. 

یه روزهایی مثل امروز از خودم بدم نمیاد . از دیدن قیافه م تو آینه راضیم .مخصوصا از موهام که این روزا هی می خوام برم از ته بزنمشون اما جلوی خودمو می گیرم! به نظرم آدمهایی که به خودکشی اعتقادی ندارن با کوتاه کردن موهاشون یه جور خودکشی کوچیک می کنن.یه جوری خودشون رو تنبیه می کنن. انتقام نامردی روزگار رو از موهاشون می گیرن! اما من هی به خودم می گم بی خیال زندگیتو بکن به موهات چکار داری؟! آره یه روزهایی مثل امروز می گم من آدم خوش شانسیم چون همه ی این چیزایی که فکر می کنم بده بدتر از اینم می تونست باشه. تو خودم به آینه لبخند می زنم و به خودم می گم صبر داشته باش. روزهای خوب نزدیکن. اینجوری بگم خودمو به ایران نزدیک تر می بینم و اینه که آرومم می کنه. یه روزی بر می گردیم. مطئنم که یه روزی دور یا نزدیک برای همیشه از اینجا می ریم.منتظرم

منم من سنگ تیپا خورده ی رنجور

خارج زندگی کردن آدمها رو عوض می کنه 

اون لحظه ای که میای انگار از شیشه ی هواپیما برای خودت دست تکون دادی و خداحافظ٬خودتو می گذاری و می ری.اونم خب بدون تو...الان دیگه گم شده. 

حالا از کجا خودمو دوباره پیدا کنم؟ اون رهایی که پاکی کودکی رو هنوز در خود نگاه داشته بود... کجام من؟ تا کجا رفتم؟ تا کجا؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

چه خوبه وقتی درد٬ آروم آروم از پاشنه ی پات نشت می کنه بیرون. از لبه ی تخت می ریزه پایین و می ره تو زمین.خوبه وقتی ماهیچه هایی که انقدر سفت همدیگه رو گرفته بودن کم کم دستشون شل می شه و رها می کنن گردن لامصبو.  

آخه همیشه وقتی حالم خوش نیست یکی دیگه همین نزدیکیها هست که حالش از من بد تره. مجالی برای گله گذاری نمی مونه.تو خودم متوقع می شم. تو خودم قهر می کنم. تو خودم آروم می شم. تو خودم آشتی می کنم.

ناگزیر برای اولین بار تو عمرم دیازپام می خورم.حالام دارم کم کم می رم.آروم آروم آروم  

هیس س س

نوروز ۸۹ آمده

تصمیم گرفتم با محسن نامجو آشتی کنم! اون یارو لامصب انقدر ازش تعریف می کرد و انقدر به اصرار آهنگ هاشو به خورد من می داد که دیگه می خواستم بالا بیارم.واسه همین تا یه سال نمی تونستم نامجو گوش کنم! خلاصه امروز تصمیم گرفتم اون خاطره رو فراموش کنم. 

دیشب تو خواب به بابابزرگ دوستم که چند ساله فوت کرده یه عالمه نون دادیم. من و بابام بودیم. بهش نون بربری و شیرمال و فکر کنم باگت دادیم. اونم بهم گفت چه صدای قشنگی داری.منم همون موقع به خودم گفتم اینکه نشنیده من بخونم پس حتما صدای معمولی م رو می گه که خوشحالم کرد چون همیشه فکر می کردم صدای معمولیم خیلی زشته! تازه بغلشم کردم. نمی دونم چرا اما انگار یهو تبدیل شد به دایی بابام که خیلی پیره ولی خیلی مهربونه. مهربونی اون آقا تو خواب مثل دایی جون بود. خواب عجیبی بود. گاهی برای خودم زمزمه می کنم ولی راضی نیستم. صدام بدجوری گرفته. نمی دونم کی می شه که برم دنبالش. لامصب هرچی می خوام خودمو راضی کنم که برم آواز کلاسیک نمی شه. دلم خیلی می خواد سنتی بخونم. هیچوقت صدامو به اندازه ی لیلا خانم دوست نداشته م. وقتی به اون روزها فکر می کنم حیفم میاد. می گم بزار واسه وقتی که وسایلش مهیا بشه اونوقت سنتی کار کن. آهنگ های علیزاده رو که گوش می کنم اون دو تا خانم رو که به همراهش می خونن شنیدین؟ وای عاشق سبک خوندن و صداشونم. می گم کاش می شد منم یه روز به همراه ساز یک هنرمند بزرگ مثل علیزاده بخونم.خلاصه اینجا می نویسم تا یادم نره یه روزی دلم چی می خواسته!  

یه جور امیدواری اومده سراغم. یه بوهای خوبی میاد.نمی دونم خاصیت بهاره یا چیز دیگه ست؟ راستی مگه آدم از زندگی چی می خواد؟ به جز یه تیکه زمین سفت زیر پا (سقف خودش جور می شه)- یگانه یارم -دوستام -رضایت خانواده -هوای خوب -موسیقی- آرامش- کوه- درختهای سبز آشنا -نارنگی شیرین شمال- بادنجان جنوب- برنج ایرانی- شعر- یه لحظه وایسادن روی پل هوایی و خیره شدن به جاده- با هم خندیدن- با هم گریه کردن- با هم فیلم دیدن- با هم از یک قوری چای نوشیدن-خوشحال کردن یه آشنا یا حتی غریبه- بغل کردن بچه ای که مال خودت هم نیست- سیر نگاه کردن ویترین مغازه ها آروم و بی عجله- هدیه دادن و گاهی هم گرفتن- در آغوش کشیدن- بوسیدن- بوییدن-سفر کردن اما کوتاه- کتاب خوندن اما بسیار!- عکس دسته جمعی - عکس تکی باز هم دست جمعی-قدم زدن - کباب خوردن- آتش روشن کردن دم غروب- تو گرما عرق ریختن- تو سرما به خود لرزیدن - درد کشیدن و باز کشیدن و کشیدن.مگه نه؟  

یه هفته ست که دارم نقشه ی این شهر رو زیر و رو می کنم بلکه از یه جاش خوشم بیاد.همه خیابون ها رو می رم تو گوگل عکسشون هست٬ هی اینور و اونور می کنم. می گم شاید یه جا مونده باشه که من ندیده باشم. یه جای قشنگ یه جا که دلم بیاد بهش بگم خونه.اما نشد که نشد. خونه ی من جای دیگه ست. خونه ی قشنگم.خونه ی کوچولوی دوست داشتنی ام. خونه ی پر از خاطرات تنهایی ام٬ تنهایی پرهیاهوی خواستنی...خونه ی من همیشه اونجاست.صبر می کنم.

نظرم عوض شد.ناگهان امروز صبح دیگه دلم نمی خواست برم اتاق بگیرم. اون حسی که دو سه ماه بود راحتم نمی گذاشت امروز خودش پر کشید و رفت.می مونم.باید همه چی درست بشه.من این همه راه رو نیومدم که نا امید و بی جواب برگردم. من خیلی چیزها رو فدا کردم. محاله دست خالی برگردم. 

 . 

. 

.  

۱- تخم مرغ های رنگی دارم آی تخم مرغ دارم هااااااااااااااااااای بدو بدو که تموم شد!  

۲- حقوق بی کاری رو خیلی هم راحت نمی دن. اگر ۹۰۰ ساعت کار کنی و بعدش اخراج شوی می تونی درخواست کنی که بیمه بی کاری بگیری.ایران خودمون هم اگه برات بیمه رد شده باشه تحت شرایط مشابه می تونی حقوق بی کاری بگیری. 

۳- تصمیم کبری یه نتیجه خوبش اینه که پولمو جمع می کنم تا تابستون که میام ایران خیالم از این بابت راحت باشه. 

۴- تا بهار دلنشین آمده سوی چمن٬ نو بهار آرزو بر سرم سایه فکن. ترو خدااا 

۵- خودم هم این روزا حالم خوب نیست.پارسال همین موقع ها بود که اومدم اما اگر بدونی بعد یک سال غربتش هنوز به دردناکی روزهای اوله؟؟؟؟...با این وجود باید خیلی قوی بود. امگا سه باید خورد.ویتامین ب ۱۲ و از این جور آت و آشغالها!

اداره بی کاری برام حقوق تعیین کرده هفته ای ۱۷۰ دلار. می شه به عبارتی ماهی ۷۰۰ دلار. اونوقت کرایه یه اتاق که بشه توش زندگی کرد ماهی ۴۰۰ دلار. پول تلفن ماهی ۵۰ دلار . خورد و خوراک بگیر ۱۰۰ تا. کرایه اتوبوس هم ۱۱۰ تا.خوبه ۵۰ تا تهش می مونه واسه الواتی!!! 

دسشون درد نکنه 

پی نوشت: برای سایر هزینه ها لطفا از میله کمک بگیرید.