You gotta be crazy, you gotta have a real need.
You gotta sleep on your toes, and when you're on the street,
You gotta be able to pick out the easy meat with your eyes closed.
And then moving in silently, down wind and out of sight,
You gotta strike when the moment is right without thinking.
And after a while, you can work on points for style.
Like the club tie, and the firm handshake,
A certain look in the eye and an easy smile.
You have to be trusted by the people that you lie to,
So that when they turn their backs on you,
You'll get the chance to put the knife in.
You gotta keep one eye looking over your shoulder.
You know it's going to get harder, and harder, and harder as you
get older.
And in the end you'll pack up and fly down south,
Hide your head in the sand,
Just another sad old man,
All alone and dying of cancer.
And when you loose control, you'll reap the harvest you have sown.
And as the fear grows, the bad blood slows and turns to stone.
And it's too late to lose the weight you used to need to throw
around.
So have a good drown, as you go down, all alone,
Dragged down by the stone.
I gotta admit that I'm a little bit confused.
Sometimes it seems to me as if I'm just being used.
Gotta stay awake, gotta try and shake off this creeping malaise.
If I don't stand my own ground, how can I find my way out of this
maze?
Deaf, dumb, and blind, you just keep on pretending
That everyone's expendable and no-one has a real friend.
And it seems to you the thing to do would be to isolate the winner
And everything's done under the sun,
And you believe at heart, everyone's a killer.
قسمتی از ترانه ی سگها
ANIMALS - Pink Floyd
من به کارواش رفته ام!
دیشب حدود ساعت 10 و 42 دقیقه.
کارگر کارواش با کنجکاوی مرا برانداز می کرد و یا بهتر بگویم حریصانه، با آن چشم های زاغ که در میان چهره ای لاغر دو دو می زدند.
نگاهی به من و نگاهی به درب ورودی، منتظر بود که اتومبیل همراه من وارد شود. سعی کردم به او بفهمانم که ماشینی در کار نیست و این من هستم که خود را برای شستشو آورده ام. خودم که نه، روحم را....
چیزی از حرف های من نمی فهمید و با هر کلمه ای که می گفتم با ولع بیشتری به اندامم خیره می شد.
از این بحث و جدل حوصله ام سر رفت. یواشکی از جسمم بیرون زدم!
کالبد بدون روحم را کنار دیوار رها کرده و وارد شدم. از فرچه ی دوم که گذشتم، برگشتم تا از میان قطرات آب و کف نگاهی به پشت سر بیندازم. کارگر کارواش را دیدم که با جسم بدون روح من مشغول بود:
سر و تهم می کرد، تکانم می داد ولی نمی توانست کاری از پیش ببرد. شاید خودش را لعنت می کرد که چرا اجازه داده از جسمم خارج شوم. اما هر چه بود دیگر دیر شده بود و من مدتی بود که در میان کفها، به پاک شدن تدریجی زنگار های کهنه ی روحم می نگریستم.
وه که چه لذتی داشت: خراش ها و شیار هایی که به مرور زمان از گرد و خاک پر شده بودند تمیز شده و زوایای هلالی شکل روحم برق می زدند....
هنگامی که از انتهای کارواش، شسته و تر و تازه بیرون آمدم، همان کارگر را دیدم که خسته از تلاش بیهوده ی خود تکیه به دیوار داده و به روبرو خیره شده. به آرامی جسم خود را از کنار پاهایش برداشته و پوشیدم. مجبور شدم چند بار صدایش کنم تا اسکناس ها را از من بگیرد.
دلم برایش سوخت. بیچاره به قول یکی از دوستانم دچار یأس فلسفی شده بود!
امیدوارم که این جریان را برای دوست دخترش تعریف نکند. ای کاش به او گفته بودم که گوشه ای در دفتر خاطراتت بنویس، چون احتمالا این را برای زنت هم نمی توانی تعریف کنی ... به هر حال ما زن ها، حتی بهترینمان، انسان هایی حسود هستیم که به یک روح بدون جسم هم حسادت می کنیم، چه برسد به یک جسم بدون روح!