امروز از دانشگاه جواب اومد که تو رو انتخاب نکردیم.
خیلی ناراحت نشدم اما نا امید کننده ست : حالا هیچ هدفی در شش ماه و یک سال آینده ندارم.
شش ماه باید از دو بچه ی کوچک و دو میانسال نگهداری کنم...منظورم از نگهداری ، وقت گذاشتن و رعایت ه حال کردن و سعی در خوشحال و سرگرم نگه داشتن ودر عین حال، نداشتن ه حریم خصوصی ست!
در ضمن نگرانی مالی هم به دلیل حقوق ناچیز ه دوره ی بارداری و هزینه های بچه ی جدید و مهمان داری، باعث می شه نتونم از این دوره ی در خانه ماندن لذت ببرم.
خلاصه که شروع دانشگاه در پاییز به امید کار پیدا کردن ه بعدش با یک حقوق ه خوب، نور امیدی بود که ایمیل ه امروز بعد از ظهر، خاموشش کرد.
آیا من در سن سی و پنج سالگی همچنان مثل قبل خوش شانس خواهم بود؟ یعنی به جای دانشگاه فرصت بهتری در انتظارمه؟ یعنی بگم حتما حکمتی توش بوده؟
امیدوارم.... زمان مشخص می کنه....