استعداد های یخ زده

نگاه کن چه گرد و خاکی همه جا رو گرفته. شرمنده دوستانی شدم که گاهی به این وبلاگ قدیمی سر می زدن...می بخشید

حالا بعد دو سال و اندی باز اومدم. چرا انقد دیر ؟ دلم نمی خواست اینجا رو بکنم جایگاه روزمرگی هایی که بعضا قصه ی دلتنگی و شکایت از غربت و هوای وطن است. 

اینجا ارزشش بیشتر از این حرفهاست. اما از اونجا که نوشتن هم جدیدا به گروه استعداد های یخ زده ی من پیوسته دیدم کاریش نمی شه کرد برو و بالاخره یه چیزی بنویس شاید تمرینی بشه

آری استعدادهایم همه یخ زده اند 

از کار مکدونالد استعفا دادم. خوشحال بودم که بالاخره ترس و رودرواسی رو کنار گذاشتم و نامه م رو تقدیم مدیره ی بد اخلاق اونجا کردم.گفتم راحت شدم از اون کار سخت. درست ۲ روز مونده به آخرین روز کارم تو مکدونالد مدیر مغازه یو پی اس اخراجم کرد! البته مودبانه و همراه با آه و ناله هایی معمول که اوضاع اقتصادی خراب است و چون احتیاج به یک مرد داریم که کارهای بیرون مغازه رو انجام بده ناچاریم کارهای داخل مغازه رو هم به او بسپاریم و توان دادن دو حقوق رو نداریم.لطفا از هفته آینده دیگه نیا. ما هم که گردنمون از مو باریکتر گفتیم چشم هرچند قانون می گه یه ماه قبل باید کتبا به فرد اخراج شونده اطلاع داده شود و از این حرفها. 

حالا این هفته که خوش است. ۴ شنبه که همون جمعه ی اینجا باشه ( من هنوز مبنای اول و آخر هفته برام شنبه و ۴ شنبه ست!) با علی و دوستانش می رویم کنسرت حسین علی زاده و کیهان کلهر.شنبه صبح کلاس آمارم شروع می شه. روز تولد علی جانمان هم هست. شبش می ریم تولد بازی. یکشنبه هم خب همه تعطیلند فقط من که نیستم. اما  

اما از دوشنبه خدا به داد من بی کار برسه که چه جوری روزم رو شب می کنم. البته خانم آقای یو پی اس بعد از اینکه جرات کرد و از پشت شوهرش که داشت منو اخراج می کرد اومد بیرون٬ برای دلداری فرمودند خدا جای درستی نشسته. اما جمله ش ایهام داشت من که نگرفتم کجا نشسته٬ شما می دونید؟؟؟!