فاصله فاصله باز هم فاصله

دیشب دوستای عزیزی رو بدرقه کردیم. بدون هیچ کلمه ای که بیانگر احساساتم باشه. دلم می خواست به پسرخاله ش بگم که بعد از ۵-۶ سال دوباره داشتم به وجود یه برادر بزرگتر عادت می کردم. کاش به حنادی که داشت تو بغلم گریه می کرد گفته بودم که تازه داشتم بهش خو می گرفتم و چقدر با رفتنشون تنها می شیم. کاش بهش گفته بودم من اشک هام رو اون روز که بلیط خریدید ریخته م. فقط بهش گفتم سفر به سلامت. همین. اومدم خونه و نصف شبی برای تنهایی خودم و تمام آدمهای خوبی که مجبورند دور از هم زندگی کنند گریه کردم.