چه جوریه؟ چی درسته؟ کدومش درسته؟ 

 اینکه پدر و مادر به بچه یک بار فرصت اشتباه رو بدن و اگر دوباره تو دردسر افتاد کمکش نکنن؟ 

 یا اینکه بهش هشدار بدن که این کارت اشتباهه نکن و اگر اشتباه کرد بگن که ما از قبل بهت گفته بودیم به ما ربطی نداره؟  

یا اینکه هر چند بار بچه اشتباه کرد حتی تا آخر عمرشون باید پشت بچه شون وایسن و تا جایی که می تونن کمکش کنن؟ 

 اگر بچه بد شد بی احترامی کرد رفت و به پدر و مادرش سر نزد زنگ نزد بازم اگه کمک خواست باید کمک کنن؟ یا اینکه بگن تو بچه ی بدی بودی کمکت نمی کنیم؟  

من اصلا نمی دونم کدومش درسته. نمی دونم که حق با کیه. اما از یه چیز مطمئنم که اعضای یه خانواده همیشه باید پشت هم وایسن و تو غم ها و شادی های همدیگه شریک باشن. همیشه باید به هم کمک کنن و در قبال این کمک توقعی نداشته باشن چون هم خون همن. همیشه فکر می کردم که اگر خودم مادر شدم همه ی تلاشم رو می کنم که بچه هام تو آسایش و آرامش باشن و شادی و موفقیت اونهاست که منو شاد می کنه .اگرم بهم محبت می کنن یا احترام می گذارن از ته دل و به خواست خودشون باشه نه به خاطر توقعی که من دارم یا از روی ترس. 

اما از وقتی این مشکل برای برادرم پیش اومده خیلی تو این مفاهیم دچار تضاد شده م. خیلی از تصوراتم به هم ریخته. احساس می کنم همه ی خوبی ها و شادی ها مال دوران بچگی م بود. دنیای بزرگتر ها جای انتظارات و توقعاتیه که تو همه ی زندگیت باید حواست باشه که یه جوری براورده شون کنی و در مقابل منتظر باشی که جوابش رو بگیری.... 

حالا نگرانم. غمگینم. می ترسم نتونم اون مادری باشم که خودم می خوام. نکنه منم بشم مثل اونهایی که همیشه ازشون انتقاد می کنم. نکنه که دلم کوچیک بشه کم طاقت بشم پر توقع بشم. نکنه از بچه م کینه بگیرم. نکنه یه روزی رهاش کنم پشتش رو خالی کنم؟ 

انتظار داره هر روز سخت تر می شه. می ترسم انقدر طولانی بشه که یادم بره چه جور مادری می خواستم باشم. راستش می ترسم که اخلاقم هم مثل هیکلم تغییر کنه! واقعا ممکنه؟